สุภาษิตที่ ๑๐ ธรรมศึกษาชั้นโท ระดับมัธยมศึกษา
- คนมีปัญญาเพ่งพินิจมีชีวิตอยู่วันเดียวยังประเสริฐกว่าอย่างไร
- เรื่องอื่นๆ (ที่เกี่ยงข้อง)
คือ คนที่โง่เขลาเบาปัญญา ไม่รู้จักแยกแยะว่าสิ่งใดเป็นบาป บุญ คุณและโทษ ประโยชน์มิใช่ประโยชน์ คนเช่นนี้จะทำดีหรือชั่วอันใดก็ไม่รู้ และยิ่งคนมีปัญญาทรามเป็นคนที่มีใจไม่มั่นคงตั้งมั่นในสิ่งที่ตนต้องทำแล้ว ก็ถือว่าใช้ชีวิตอยู่เพียงหายใจทิ้งไปวันๆ เท่านั้น
คนมีปัญญาเพ่งพินิจ คืออย่างไร
คือ คนที่ใช้ปัญญาพิจารณาดูกิจต่างๆ ว่าอะไรเป็นสิ่งที่ควรทำ อะไรควรเว้น อะไรเป็นกิจธุระที่ต้องรีบทำ เป็นต้น นี่คือในแง่ของปัจจุบัน แต่ในแง่ของประโยชน์ในภายหน้า และประโยชน์อย่างยิ่งคือพระนิพพาน คนมีปัญญาย่อมรู้ถึงประโยชน์เหล่านั้นด้วยการให้ทาน รักษาศีล เจริญสมาธิภาวนา บำเพ็ญปัญญาของตนให้ยิ่งๆ ขึ้น และใช้ชีวิตด้วยความไม่ประมาท เร่งสร้างคุณความดีสั่งสมบารมีของตนตามหลักไตรสิกขา ท่านจึงกล่าวว่าคนมีปัญญาแม้มีชีวิตอยู่เพียงวันเดียว ยังดีกว่ามีชีวิตตั้งร้อยปี แต่ไม่ยอมทำอะไรเลย
สำหรับ "การเขียนแต่งเรียงความแก้กระทู้ธรรม" ของนักเรียนแต่ละคนจะไม่เหมือนกันนะครับ ขึ้นอยู่กับทักษะในการเขียนถ่ายทอดความรู้ได้มากน้อยกว่ากัน นักเรียนที่ขยันหาความรู้และหมั่นฝึกฝนฝึกเขียน ย่อมจะมีทักษะในการเขียนกระทู้ได้ดีกว่าผู้ที่ไม่มีความรู้หรือขาดทักษะในการเขียน ดังนั้น ในตัวอย่างการเขียนแต่งกระทู้ธรรมที่แนะนำไว้นี้ เป็นตัวอย่างไว้ให้ได้ศึกษา นักเรียนจะได้รู้แนวทางในการเขียน และเข้าใจบทสุภาษิตที่จะต้องเขียนแต่งกระทู้มากขึ้น และนำไปหัดฝึกเขียนกระทู้ธรรมของนักเรียนต่อไป {alertInfo}
เป็นแนวทางในการที่จะสอบครับขอบคุณครับ
ตอบลบ